Kronika Parafii pw. św. Floriana - rok 1990

---

elektroniczną kopię wykonał: Marcin Kleszyk :)

---

Osiedla mieszkaniowe „Azoty” i „Zacisze” należą do miasta Kędzierzyn - Koźle mimo znacznej odległości od centrum. Zostały one zbudowane częściowo w czasach II Wojny Światowej i rozbudowane w latach późniejszych. Mieszkańcy tych osiedli korzystają ze żłóbka, przedszkola, szkoły podstawowej, sklepów różnych branż, poczty i punktów usługowych. Znajdują się tu też hotele, szkoła zawodowa z internatem, ośrodek zdrowia i obiekty rekreacyjno-sportowe (basen, lodowisko). Od macierzystej parafii św. Mikołaja dzieli je około 4 km w tym ochronny pas lasu. Ta odległość oraz trudności lokacyjne leżały u podstaw wieloletnich starań mieszkańców o wybudowanie kaplicy. Zabiegano o to bezskutecznie od 40 lat.

W połowie lat pięćdziesiątych powstał pierwszy komitet budowy kościoła, któremu przewodniczył Pan Antoni Pawelak. Mimo usilnych starań, Dyrekcja Zakładów Azotowych i władze miejskie nie wyraziły zgody na wybudowanie nawet kaplicy.

Na początku lat osiemdziesiątych ten sam komitet zabiegał o zezwolenie na przystosowanie budynku restauracji „Stylowa” na kaplicę i salę katechetyczną. Starania te również nie przyniosły efektu.

W roku 1989 komitet pod przewodnictwem Pana Romana Myśliwczuka we współpracy z ks. Józefem Stryczkiem - Proboszczem parafii św. Piusa X na Osiedlu - Blachownia w Kędzierzynie - Koźlu rozpoczął kolejne starania.

 

 

Wniosek Proboszcza Parafii św. Piusa X na Blachowni oraz wniosek mieszkańców osiedla Azoty odnośnie budowy kaplicy na tymże osiedlu.
Rozważano trzy lokalizacje nowego obiektu sakralnego. Biuro projektów przy Zakładach Azotowych opracowało wstępny projekt lokalizacji proponując trzy działki do wyboru budowy kościoła.

Propozycja lokalizacyjna nr 1 - teren o powierzchni 40 x 40 m - 1600 m2 położony u zbiegu ulic Rosenbergów i Przodowników Pracy w bezpośrednim sąsiedztwie Szkoły Podstawowej nr 3. Teren pozbawiony drzewostanu, częściowo zajęty przez przydomowe ogródki. Dojście do proponowanej kaplicy nie kolidowałoby z ruchliwym ciągiem komunikacyjnym Kędzierzyn - Zakłady Azotowe. Teren w całości stanowi własność Zakładów Azotowych.

Propozycja lokalizacyjna nr 2 - teren o powierzchni 50 x 35 m - 1750 m2 przy ulicy Jordanowskiej obejmuje część obecnego Ogródka Jordanowskiego, która jest nie porośnięta drzewami. Na proponowanej działce znajduje się nieczynny basen kąpielowo - pożarowy, który może zostać zlikwidowany. Dojście podobnie jak w propozycji nr 1 nie koliduje z ruchliwymi ciągami komunikacji samochodowej. Teren w całości stanowi własność Zakładów Azotowych.

Propozycja lokalizacyjna nr 3 - działka między hotelami AB i Hotelem C w miejscu obecnie czynnej pijalni piwa „Balbina” 40 x 50 - 2000 m2. Tren 2/3 poza granicą własności Zakładów Azotowych, należący do Dyrekcji Lasów Państwowych. Wymagana likwidacja lub przeniesienie w inne miejsce pawilonu pijalni piwa. Teren rzadko porośnięty drzewami. Dojście proponowanej lokalizacji kaplicy krzyżuje się z ruchliwym ciągiem komunikacyjnym Kędzierzyn - Azoty.

Niezależnie od istniejącego już komitetu powstaje w 1990 roku kolejny komitet w składzie:

1. Henryk Kiełbowicz - przewodniczący
2. Jan Krzeszowski
3. Alfred Kaczor
4. Andrzej Hamilka
5. Jan Plicko
6. Emil Figura
7. Andrzej Huszcza
8. Fabian Płokita
9. Zofia Romanowska
10. Michalina Sieja
11. Weronika Huszcza
12. Barbara Urbańska
13. Jacek Urbański
14. Danuta Sebesta.

Nowy komitet zabiega o zgodę Dyrekcji Zakładów Azotowych „Kędzierzyn” o przekazania wolno stojącego budynku na Osiedlu „Zacisze”. Budynek po niewielkim remoncie mógłby spełniać rolę kaplicy.

Budynek powstał w 1945 roku. Początkowo mieścił się tam klub „Śmiałek” i korzystała z niego młodzież Ochotniczych Hufców Pracy mająca w sąsiedztwie swoje kwatery. Odbywały się tam dyskoteki oraz projekcje filmów. 

Na przełomie lat 70 i 80-tych był tam sklep meblowy. Od roku 1985 w budynku tym mieścił się klub „Junak” dla potrzeb Oddziałów Obrony Cywilnej - OOC. Pobyt OHP  OOC na „Zaciszu” przydał temu osiedlu złą sławę. Często miały tam miejsca awantury, pijatyki, kradzieże itp.

Zdania mieszkańców na temat adaptacji tego budynku na kaplicę były podzielone. Większość twierdziła, że nie jest w stanie ponieść ogromnych kosztów budowy nowego kościoła, ponieważ Osiedla nie należą do zamożnych. Pewną część mieszkańców stanowią emeryci oraz młode małżeństwa zajmujące mieszkania rotacyjne. Wzrastające ciągle liczba dzieci w wieku szkolnym uczyniła sprawę budowy kaplicy na Osiedlu bardzo pilną.

O koncepcji pierwszego lub drugiego komitetu miał się wypowiedzieć ogół mieszkańców obu osiedli. W maju 1990 roku odbyło się spotkanie mieszkańców w Hotelu „Centralnym” z udziałem ks. Biskupa Jana Wieczorka i Proboszcza parafii św. Mikołaja Manfreda Kokotta. Niektórzy mieszkańcy stwierdzili, że „budynek o tak nieciekawej przeszłości nie powinien być kościołem”. Na co ks. Biskup odpowiedział:

“Fatima - miejsce objawień Matki Bożej a dziś kultu i ciągłych nadzwyczajnych uzdrowień, miejsce nieustającego kultu Boga i Maryi - wcześniej, przed rokiem 1917 było śmietniskiem. Częstochowa - miejsce, gdzie stoi klasztor Jasnogórski - był wcześniej miejscem spotkań różnych band. Fakty te mówią same za siebie.”

Na zebraniu ks. Proboszcz parafii św. Mikołaja przypomniał, że: „pierwszym człowiekiem, który zwrócił uwagę na to, że w tym budynku może powstać kościół, gdyż Zakłady Azotowe chcą się go pozbyć, a usytuowanie jego jest bardzo korzystne - był mieszkaniec osiedla Azoty, Pan Edmund Tuczyński. Powiadomił mnie o tym śpiesznie, przyjechawszy na rowerze, wiosną 1990r.” Następnie bardzo dużo w tej sprawie poczynił przewodniczący komitetu Pan Henryk Kiełbowicz. Rozmawiał na ten temat z Dyrektorem Zakładów Azotowych - Konstantym Chmielowskim, który pozytywnie ustosunkował się do całej sprawy.

Kontaktował się także z ks. Biskupem Janem Wieczorkiem. Kuria bardzo szybko zareagowała na wniosek ks. Proboszcza Manfreda Kokotta. Na zebraniu przegłosowano lokalizację kościoła na „Zaciszu” w dawnym klubie „Śmiałek”.

Kuria Diecezjalna w Opolu dnia 22 czerwca 1990 r. erygowała parafię pod wezwaniem św. Floriana w Kędzierzynie - Azotach. Odbyło się to wszystko w ciągu jednego tygodnia. W tym samym dniu ks. Biskup Alfons Nossol ustanowił ks. Jana Dworzaka proboszczem nowej parafii.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do spraw proceduralnych należało jeszcze ustanowienie patrona nowej parafii. Biorąc pod uwagę fakt bliskiego sąsiedztwa kościoła z zakładami chemicznymi i dobrze zorganizowaną jednostką straży pożarnej, Kuria Diecezjalna ustanowiła św. Floriana - patrona strażaków i chemików - opiekunem naszej parafii.

O trafności doboru patrona niech poświadczy wspomnienie księdza Proboszcza:

“Gdy przywiozłem do zatwierdzenia projekt budowy kościoła, Komendant Wojewódzkiej Straży Pożarnej w Opolu miał pewne zastrzeżenia i wątpliwości. Gdy powiedziałem, że patronem parafii jest św. Florian wątpliwości te zniknęły natychmiast. W ten sposób św. Florian już na początku nam pomógł.”

Wkrótce potem, 2 sierpnia 1990r. , została podpisana umowa pomiędzy Zakładami Azotowymi a parafią św. Floriana na mocy której Zakłady przekazują parafii na czas nieoznaczony budynek na Osiedlu „Zacisze” przy ul. Chemików 3.

Ewenementem jest ulokowanie tymczasowej plebanii w hotelu robotniczym „Jodła”, w pobliżu budynku kościelnego. Z relacji ks. Proboszcza parafii św. Floriana Janusza Dworzaka wynika, że lokalizacja plebanii na jakiś czas w hotelu robotniczym kryje za sobą wiele pozytywów; między innymi ten, że zanikają bariery, które ludziom zamieszkującym hotele robotnicze uniemożliwiłyby częsty kontakt i swobodną rozmowę o swej wierze z kapłanem występujące przy istnieniu tradycyjnej plebanii.

 

 

29 sierpnia 1990 r. na placu kościelnym postawiono krzyż ufundowany przez Pana Henryka Kiełbowicza.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pierwsza Msza Święta polowa w nowoutworzonej parafii odbyła się 2 września 1990r. o godz. 10:00, obok budynku przyszłego kościoła.

Od następnego dnia rozpoczęto prace adaptacyjne w budynku dawnego klubu „Śmiałek”.

 

Ze względu na fatalną aurę, przyśpieszono przystosowanie budynku do odbywania nabożeństw. Dnia 9 września 1990r. Msza święta odbyła się już w zaadaptowanym budynku. W niedługim czasie w parafii ochrzczono pierwsze dziecko. Było to 23 września 1990r. Chrzest przyjęła Katarzyna Jaworska.

Dużym przeżyciem, które bardzo skonsolidowało mieszkańców i wyzwoliło ogromną potrzebę zbliżenia się do Maryi, były nabożeństwa różańcowe. Wtedy też powstały dwie Róże Różańcowe.

 

 

 

 

W miesiącu październiku udzielono pierwszego Sakramentu Małżeństwa. Nowożeńcami byli: Barbara Szymek i Mariusz Kajdewicz.

 

 

 

 

 

 

 

 

14 października 1990r. podczas niedzielnej Mszy Świętej ks. Dziekan Jan Piechaczek wprowadza ks. Janusza Dworzaka na urząd Proboszcza Parafii.

Na zlecenie ks. Proboszcza rozpoczęto prace nad przygotowaniem projektu przebudowy istniejącego budynku. Projektanci:

1. Ewa Krupa - architekt główny
2. inż. Tadeusz Buczma - branża budowlana
3. mgr inż. Jerzy Pięta - instalacja CO i węzeł cieplny
4. inż. Barbara Petek - instalacje elektryczne
5. inż. Jan Krzeszowski - opinia techniczna, metryka projektu
6. mgr inż. Teresa Klimek - instalacja wodno-kanalizacyjna

W ostateczności projekt przedstawia się następująco:

 

 

 

 

 

Na początku listopada 1990 r. dzięki dużym zbiorom książek ks. Proboszcza uruchomiono Bibliotekę Parafialną czynną dwa razy w tygodniu (czwartek i niedziela) po Mszach Świętych. Z każdym dniem przybywało czytelników, tak wśród dorosłych jak i dzieci. Przy Bibliotece powstał punkt sprzedaży książek i kartek świątecznych.

Nadszedł Adwent, a z nim roraty przygotowujące do Świąt Bożego Narodzenia. Nasze skromne pomieszczenie kościelne wymagało odpowiedniego wystroju. Dzięki zaangażowaniu parafian powstała nastrojowa dekoracja.

 

 

 

 

24 grudnia 1990 r. odbyła się w naszej parafii pierwsza pasterka. Frekwencja przeszła najśmielsze oczekiwania - kościół nie pomieścił wiernych. Najtłumniej obleganym miejscem świętym była szopka betlejemska rozjarzona tysiącem światełek.

 

 

 

Nasz kościół w zimowej scenerii:

Po raz pierwszy na naszym osiedlu z okazji Świąt Bożego Narodzenia miało miejsce spotkanie opłatkowo - kolędowe z emerytami oraz samotnymi mieszkańcami hoteli robotniczych. 28 grudnia 1990 r. rozpoczęła się wizyta duszpasterska - kolęda u parafian.

Podczas uroczystej Mszy Świętej kończącej rok 1990 ks. Proboszcz podziękował wszystkim parafianom za duże zaangażowanie i wsparcie finansowe, dzięki któremu w ciągu 4 miesięcy istnienia parafii udało się zgromadzić: ołtarz oraz ambonkę (dar spółdzielni „Riwa”), puszkę na komunię świętą, gong, dzwonki, dwa ornaty, welon naramienny, kadzidło, pateny, naczyńka do chrztu, monstrancję, krzyż procesyjny, baldachim, figurki do szop-ki betlejemskiej, świeczniki, bursę (naczynie do zanoszenia komunii chorym), tabernakulum, ubrania dla ministrantów, figurkę Matki Bożej.

Od początku istnienia parafii funkcje kościelnych pełnili Jan Mazur oraz Maksymilian Jenczmionka. Organistą jest Pan Piotr Kupiec, ponadto dwie uczennice pobierają lekcje gry na organach, aby pomóc Panu organiście. Niektóre Msze Święte i nabożeństwa uświetnia chórek dziecięcy oraz zespół wokalno-instrumentalny.

8 grudnia 1990 r. przeszkolono 18 chłopców, którzy w czasie uroczystej Mszy Świętej zostali przyjęci do grona ministrantów. W czasie tej samej Mszy do grona “Oazy” wstąpiło 53 dzieci (do grupy młodszej 30, do starszej 23).

Od września do grudnia 1990 r. ochrzczono 18 dzieci, 1 parze udzielono Sakramentu małżeństwa, w parafii miały miejsca dwa pogrzeby.

Ksiądz Proboszcz zaznaczył, że utworzenie parafii spowodowało wzrost pobożności wśród mieszkańców Osiedli. Świadczy o tym fakt, że ten skromny budynek z trudem mieści wiernych i decyzja o rozbudowie jest słuszna i konieczna.

---

 1990  1991  1992